Thank God di na dumaan ang bagyo dito sa Manila. ANg lala sa Bicol. Signal no. 4. My mom said na yun na ang pinakamalakas na bagyo na naranasan niya. Nagiba bahay-kubo namin and yung buong nung isang bodega natanggal din. Poor Bicol, di talaga magkakaroon ng chance na yumaman.
Have no classes today saka kahapon. KAya yung nagbabad sa panood ng korean movies.At leat di na nagresort sa pagkain ng kung anu-ano na naman. Ng ayon wala akong magawa.Kanina pa akong hapon nasa harap ng PC. Waaahh…guilt. May exam ako sa Chem 153 -Physical Chemistry sa Wednesday.. Wah. Mag-aaral na po ako bukas. Try..try..
Hmm. And yeah, I lost 450 ml of blood. Nag-donate ako last Wednesday. Part ng CWTS class activity namin. Di naman pala siya masakit. Hehe. Next time pag meron uli ganoong activity, magdodonate na ako.
Hay. Ang boring ng buhay. Wala akong magawa. Tanga! Dapat binili ko na yung ‘Dreamcatcher’ nung last time na dumaan ako dun sa may bookshop. Never mind. After the exam na lang. Wala akong makausap. Hehe. Bored… Acads.. damn..puro acads.. Damn. Hay, ang consolation ko sa sarili, ” it’s fine Melai.. you’re doing fine. Do better. Be thankful that you know how to love your life. Wag magpabaya. Try na wag ma-depress. Hayaan mo na lang sila.”
Ang sad. Mushy. Wala lang. Nakakdisappoint ang ibang tao. Or maybe ang sama ko lang dahil I biuld expectations. Hindi naman sa ganoon. Nagpapabaya lang sila. Sayang. Yung mga tao pa na alam ko kayang-kaya nila, sila pa yung nagpapabaya at nagsasayang kung anong gifts meron sila. I just hope na we learn how to put our belssings in to good use.
shift again.. malapit na mag Christmas.. malungkot..binagyo..HAy malapit na din mag december 10. Birthday ni Miko..at ni Papa. Sayang 50 na sana si Papa. No regrets. I know, you are just there guinding and always watching me.
That’s be all. HAy. ayan… moral lesson. Life is short. That’s why every second really counts. I’ve seen people die na hindi satisfied sa buhay nila. But I’ve also seen people na ang daming nagawa despite the short life that they had here on earth. I hope that I would also be worthy of every air I breathe. Maybe that’s why I’m so serious. I’m afraid to take life as a joke. Nope, Life isn’t actually a joke. Sana may nakukuha kayo sa pingsasabi ko .It’s just a perspective of a person with heavily wounded memory, heart, and life.
A Thoughtful Paper 